De in 1912 opgerichte 'Vereeniging Tehuis voor Onbehuisden' merkte in 1922 dat de haar aangeboden ruimte voor de opvang van dakloze mannen, vrouwen en kinderen aan de Steijnlaan te krap werd.
Bovendien kondigde de verhuurder aan de huur te willen opzeggen. De vereniging kon het gebouw wel kopen, maar zag daar van af omdat er geen geld voor was en men het gebouw niet kon uitbreiden. Een zoektocht begon maar werd bemoeilijkt omdat de politie bezwaar maakte tegen panden die nabij een kroeg waren gelegen. De oplossing was aan de rand van de stad een stuk grond te kopen en daar zelf een gebouw op te bouwen. De rand van de stad was destijds De la Reykade, tegenwoordig De la Reyweg. Maar het ontbrak de Vereeniging aan geld.
[accordion]
[item title="> D.A.J. Kessler"]Een van de bestuursleden, de heer Kessler, was een vermogend man en schreef aan de voorzitter, de heer De Wilde, een brief. De strekking daarvan was duidelijk. De heer Kessler vond het zo belangrijk dat er een speciaal gebouw werd neergezet voor een kwetsbare groep mensen, dat hij de kosten daarvan wilde dragen. Hij deed een forse schenking aan de Vereeniging. Een deel van zijn motivatie:
“Het doel waarvoor wij werken komt mij echter zoo belangrijk voor dat het niet in gevaar mag worden gebracht door onmacht of vertraging. Het beteekent immers niet minder dan voorziening in een sociaalen nood en in opheffing, wellicht in redding van hen, die door ongunstige levensomstandigheden gezonken zouden zijn of staan te zinken.”
Dankzij deze gift kon de Vereeniging grond in erfpacht nemen (en later kopen) en architecten inschakelen. Gekozen werd voor Leonard Cusell en Johan N. Munnik, twee Haagse architecten gespecialiseerd in sociale bouwprojecten. Het gebouw omvatte vier slaapzalen voor 180 mannen en twee slaapzalen voor 40 vrouwen en kinderen. Op 21 maart 1924 werd het gebouw aan de De la Reykade 207 feestelijk in gebruik genomen. De Vereeniging werd omgedoopt tot de Kessler Stichting. Werkverschaffing was een belangrijk onderdeel van de visie destijds. Naast tal van activiteiten werd aan het begin van de jaren twintig een verhuisdienst opgericht: de Algemene Haagse Dienstverrichting (AHD). Er werden vrachtwagens aangeschaft, garages en opslagruimtes gebouwd. Deze dienstverlening bleef niet onopgemerkt in Den Haag. De verhuisdienst is aangeboden tot 2001.[/item]
[item title="> Oorlog"]Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak ving de Kessler Stichting, naast de reguliere bewoners, evacués op uit het gebombardeerde Rotterdam. In 1941 vorderde de bezetter de vrachtwagen van de AHD in en voerde tal van regels in. Daardoor was de weg vrij voor de bezetter om het bestuur uit zijn functie te ontheffen en het gebouw en de inventaris op te eisen. De bezetter vestigde er de Stichting Winterhulp Nederland, een NSB-organisatie. Na de oorlog bleek het gebouw te zijn leeggeroofd, evenals het banksaldo. Het bestuur nam de zorgen om het gebouw weer op zich, de eerste daklozen (vaak mensen die door bombardementen hun huis kwijt waren) meldden zich. De directie zocht contact bij weldoeners voor giften en donaties via het bekende gironummer 199. Hoewel de bezetter verslagen was, werd het gebouw opnieuw geconfisqueerd. Ditmaal door de Nederlandse overheid. Het pand werd toegewezen aan het Centraal Bureau voor Verzorging van Oorlogsslachtoffers dat bedden plaatste voor zieke en oude Hagenaars en Bureau Bijzondere Jeugdzorg, die een afdeling liet opzetten voor vrouwen en kinderen. Pas in 1949 kreeg het bestuur de zeggenschap over het grootste deel van het pand weer terug, de zeggenschap over de vrouw- en kinderafdeling werd in begin jaren’ 50 teruggegeven. Een en ander duurde lang vanwege de kritiek op de organisatie. Het verhuisbedrijf zou meer prioriteit hebben dan de resocialisatie van de bewoners. Uiteindelijk herwon het bestuur het vertrouwen. [/item]
[item title="> De opbouw"]Na de oorlog was er veel behoefte aan ‘handen’ voor de wederopbouw. Bewoners vonden werk als schoonmaker, als tuinman, aardappelschiller en nachtwaker. Ook werd er oud papier verkocht. Op het terrein werd een stalling met benzinepomp voor auto’s gerealiseerd. Het zorgde voor inkomsten maar ook voor kritiek van andere transportbedrijven (oneerlijke concurrentie). Desondanks bleef de AHD Hagenaars verhuizen en inboedel opslaan. In 1956 werd een recreatiezaal in gebruik genomen, grotendeels door de bewoners zelf verbouwd en ingericht. In de jaren erna volgenden er nog enkele verbouwingen.
Zo werden de opslagruimtes verbouwd tot ‘uitleunwoningen’ en een afdeling waar zieke bewoners konden worden verzorgd. De slaapzalen werden verbouwd tot kamertjes en ook de nachtopvang (het Passantenverblijf) werd na een brand weer opgebouwd. Desalniettemin werd het gebouw vanaf de jaren '80 verwaarloosd. Er was onvoldoende geld om te voorzien in een degelijk onderhoud. In 2005 is contact gezocht met de gemeente. [/item]
[item title="> Een nieuw pand"]De gemeente Den Haag ontwikkelde op verzoek van de Kessler Stichting op dezelfde plek een nieuw en eigentijds gebouw. Een gebouw met allure dat past bij de huidige behoeften en opvattingen over opvang en begeleiding. In het gebouw zijn ook verschillende winkelfuncties opgenomen die worden gerund door cliënten en vrijwilligers: een restaurant, een wasserette en een winkel in tweedehandskleding. Op die manier past het gebouw en de functies ervan bij de wijk waarin de Kessler Stichting al sinds 1924 haar hoofdvestiging heeft. De la Reyweg 530, ons derde huisnummer inmiddels, is sinds begin 2012 in gebruik.[/item]
[/accordion]